De tekening hiernaast is in meer dan een opzicht typerend voor Harrie.
Allereerst natuurlijk het lichaam dat niet af is. Komt vaak voor bij Harrie: losse ledematen, leeg gezicht, omgedraaid hoofd, verknipt lichaam, hij heeft het allemaal gebruikt in zijn werk.
Maar ik wil het hier over een ander mankement hebben:
De ontbrekende middenmoot.
Harrie had niks met de middenmoot. Daar kon hij niks mee.
Harrie had meer op met de extremen, de mensen die voor de volle honderd procent ergens voor gaan en voor wie de rest niet meetelt. De mensen van de categorie “de dood of de gladiolen”.
Zijn favoriete wielrenners waren de stoempers, de mannen met de blik op oneindig en het verstand op nul, de renners die eraf werden gereden en zich dan toch weer terug knokten, die pas ophielden met strijd leveren als hun achterwiel over de finishlijn was gegaan.
De Ballerini’s en Tafi’s van zijn favoriete sport wisten zich altijd gesteund door hun trouwe fan Harrie. In een bergetappe achter de grote renners blijven rijden en fraai 5e worden, dat leverde bij Harrie geen punten op. Strijdend ten onder gaan wel.
Zijn favoriete muziek was zelden te vinden in de hitparades. Elke punkband had ongezien en ongehoord al zijn sympathie. Iggy Pop is altijd zijn favoriet gebleven, al vanaf zijn beginjaren met The Stooges. Over Siouxsie and The Banshees wilde hij geen kwaad woord horen.
Harrie ging voor de extremen, niet voor de middenmoot. Als het maar ruig was dan was het al gauw goed.
In zijn muziekkeuze kwam nog een ander aspect van Harrie naar voren: Was hij eenmaal fan geworden van iemand, dan bleef hij fan. Janis Joplin is altijd een grote ster gebleven, daar kon de punkbeweging niks aan veranderen.
Die trouw gold niet alleen voor zijn favorieten in de muziek.
Zoals zijn familie en zijn vrienden hebben ervaren was het kenmerkend voor Harrie: je kon altijd op hem bouwen, hij liet je nooit in de kou staan.
Harrie wist wat “trouw” betekende.